از دیرباز مناقشه بر میزان اثربخشی تنبیه میان دیدگاه های مختلف روان شناختی ، علوم تربیتی و اسلام وجود داشته است . تنبیه به معنای آگاهانیدن ، بیداری کردن ، واقف گردانیدن به چیزی و آگاه و هوشیار کردن آمده است . معمولاً روان شناسان تنبیه بدنی را جایز نمی دانند و برای آن عوارض نامطلوبی همچون ترس ، عدم یادگیری رفتار درست ، توجیه صدمه زدن به دیگران ، پرخاشگری نسبت به عامل تنبیه کننده ، جانشین شدن یک پاسخ نامطلوب به جای پاسخ نامطلوب دیگر و الگو برداری از آن توسط دیگران برمی شمارند .
تنبیه کودک باید به اندازه جرم وگناه او باشد ، نه بیشتر از آن . اگر کودک عقوبت رفتار اشتباه یا خلاف را نمی داند و یا پیش از تنبیه ، متنبه شد نباید او را تنبیه کرد . نباید به خاطر تشفی خاطر و تخلیه هیجانی کودک را تنبیه کرد . بهتر است از روش های جانشین تنبیه همچون اشباع ، افزایش سن رشد ، گذشت زمان ، تقویت رفتار ناهمساز و نادیده گرفتن استفاده کرد .

مقدمه

آیا این ضرب المثل قدیمی صحیح است ؟ کسی بچه خود را نزند ، روزی به سینه خود خواهد زد . آیا تنبیه یک روش تربیتی است ؟ کارایی آن در چه سطحی است ؟ شرایط استفاده از آن چیست ؟ چه کسانی اجازه اعمال نتیجه را دارند ؟ دیدگاه اسلام در این زمینه چیست ؟ روان شناسان و مربیان تربیتی چه می گویند ؟ اینها و پرسش هایی از این دست ، پرسش هایی است که در محافل تربیتی زیاد مطرح است .
تنبیه در لغت به معنای آگاهانیدن ، بیدار کردن ، واقف گردانیدن به چیزی و آگاه و هوشیار کردن آمده است . در اصطلاح به عملی گفته می شود که لازمه آن آگاه و هوشیار کردن باشد و به سه معنا به کار می رود :
1 . اسکینر(1) می گوید : تنبیه زمانی رخ می دهد که پاسخ چیز مثبتی را از موقعیت حذف می کند یا چیزی منفی به آن می افزاید . در واقع ، تنبیه دور ساختن چیزی از ارگانیسم(2)(موجود زنده) است که خواستار آن است ، یا دادن چیزی است به کسی که طالب آن نیست . تنبیه به این معنا را تنبیه به معنای عام می گوییم .( 3)
2 . ارائه پاسخ منفی به ارگانیسم . تنبیه عبارت است از : ارائه یک محرک آزارنده (تقویت کننده منفی) به دنبال یک رفتار نامطلوب برای کاهش دادن احتمال آن رفتار . اگر پس از انجام رفتاری نامطلوب از سوی کودک ، مثلاً گفتن یک حرف زشت ، با ارائه یک محرک آزارنده مثل سیلی زدن به او بخواهیم حتماً بروز رفتار نامطلوب را در او کاهش دهیم ، او را تنبیه کرده ایم . تنبیه به این معنا ؛ تنبیه به معنای خاص می گوییم.(4)
3 . تنبیه بدنی یا کتک زدن . گاهی مراد از تنبیه به همین معناست که ما آن را تنبیه به معنای اخص می گوییم . روشن است که بر طبق معنای اول ، تنبیه طیف وسعیی را در بر می گیرد که عبارت است از : تغافل ، بی اعتنایی ، تهدید ، تحقیر ، سرزنش ، تمسخر ، محروم سازی ، جریمه ، جبران ، تغییر چهره ، روی برگرداندن و تنبیه بدنی . اما بر طبق معنای دون ، تنبیه دیگر شامل تغافل ، بی اعتنایی ، محروم سازی و به عبارت دیگر ، حذف تقویت مثبت نمی شود . آنچه از میان این معانی سه گانه مورد تردید و بحث واقع شده است ، قسم سوم یا تنبیه به معنای اخص است . گرچه برخی از مصادیق تنبیه به معنای خاص دوم ، نظیر تهدید ، تحقیر ، سرزنش و تمسخر نیز کما بیش مورد رد و انکار واقع شده است .( 5)

تنبیه و عوارض آن از دیدگاه روان شناسی

معمولاً روان شناسان تنبیه را - دست کم تنبیه بدنی را جایز نمی دانند و عدم کارایی و یا اثرات و مضرات جانبی آن را دلیل بر این امور می دانند . ولی باید گفت : چنین نیست اولاً ، چنین چیزی نیست که تنبیه کارایی نداشته باشد . در بسیاری از موارد ، تنبیه اصلاح کننده است . بطوری که عموم کسانی که در مورد اصلاح رفتار کتابی نوشته اند ، تنبیه را به عنوان یکی از روش های اصلاح و تغییر رفتار ذکر کرده اند ، ثانیاً ، در مواردی که تنبیه اصلاح کننده نباشد ، حداقل دارای اثر بازدارندگی و عبرت آموزی برای دیگران است این خود اثر کمی نیست ؛ زیرا مواردی وجود دارد که رفتار نامطلوب باید فوراً متوقف شود ، به طوری که اگر متوقف نشود ، آثار جبران ناپذیری به بار خواهد آورد .
اسکینروثراندایک(6) بر سر اثر بخشی تنبیه هم رای هستند : تنبیه احتمال پاسخ را کاهش نمی دهد . اگر چه تنبیه سبب بازداری یا واپس زدن پاسخ می شود ، ولی تا زمانی که تنبیه به کار می رود ، عادت ضعیف نمی گردد .(7)
گاتری (8) روان شناس رفتارگرا ، که از قوانین تداعی تنها قانون مجاورت را پذیرفته است ، می گوید : کارآمدی تنبیه به وسیله آنچه که تنبیه ارگانیسم تنبیه شده را به انجام آن وا می دارد ، تعیین می گردد . تنبیه نه به علت ناراحتی ای که تولید می کند ، بلکه به سبب اینکه نحوه پاسخ دهی فرد به محرک های معین را تغییر می دهد ، موثر است . تنبیه تنها در صورتی موثر است که پاسخ تازه ای را به محرک های قدیمی ایجاد کند . به طور خلاصه ، گاتری معتقد است .(9)
1 . آنچه درباره تنبیه مهم است ، عملی است که ارگانیسم در نتیجه تنبیه انجام می دهد ، نه احساسی که بر اثر تنبیه در او بوجود می آید .
2 . برای اینکه تنبیه موثر افتد ، باید رفتاری را ایجاد کند که با رفتارتنبیه شده ناهمساز است .
3 . برای اینکه تنبیه موثر افتد ، باید در حضور محرک هایی که رفتار تنبیه شده را فرا می خواند اعمال گردد .
4 . اگر در شرایط موجود در بندهای 2 و 3 بالا رعایت نشود ، تنبیه ناموثر خواهد بود حتی ممکن است پاسخ نامطلوب را قوی تر سازد .
جان لیونز و همکاران(10) می گویند : بسیاری از مطالعات بیانگر تاثیر تنبیه بر رفتار هستند . یافته ها می گویند : میزان تاثیر تنبیه در فرو نشاندن رفتار نامطلوب وابسته است به :
الف) شدت ، مدت ، فراوانی و توزیع پیامدهای ناخوشایند تنبیه ؛
ب) فواصل زمانی اجرای تنبیه ؛
ج) شدت رفتاری که به خاطر آن تنبیه صورت می گیرد ؛
د) وجود پاسخ های جانشین ؛
هـ) محدوده ای که در آن رفتار متضاد یا مطلوب پاداش داده می شود .
در روان درمانی ، تنبیه در اصلاح رفتارهایی که برای کودکان یا دیگران خطر فوری دارد ، یا جاهایی که نتیجه فوری لازم است ، بهترین کاربرد را دارد .
موریس(11) در زمینه اصلاح رفتار کودکان می نویسد : درست همان طور که با پاداش دادن به کودک در هر زمان که رفتار مطلوب را انجام می دهد ، می توان آن رفتار را نیرومند کرد ، با پاداش ندادن قاطعانه به کودک هنگام اجرای رفتار نامطلوب نیز می توان این رفتار را در او کاهش داد ..... به هر حال ، در مواقع نادری از تنبیه بدنی (مثل یک سیلی دردناک ، یا یک فریاد) ، باید استفاده شود .(12)
سال آکسلرد(13) می نویسد :چ
علی رغم بعضی از نواقصی که به این روش (تنبیه) نسبت داده اند ، من معتقدم که تکنیک های تنبیه می توانند ابزاز مفید برای آموزگار باشند . یک دلیل این است که تنبیه احتمالاً در شرایطی موثر واقع می شود که تکنیک های دیگری مانند تقویت یک رفتار ناهمساز و خاموشی کارگر نیستند . همین طور روش های تنبیه اغلب رفتارهای نامطلوب را سریع تر از تکنیک های دیگر کاهش می دهند .(14)
والترچین(15) و بنکس(16)(1972) معتقدند : « هرکودکی باید بفهمد که در صورت نافرمانی و سرپیچی از اطاعت بزرگسالان با او برخورد نامطلوبی خواهند داشت . اگر کودک به خاطر عمل اشتباه خود ، تنبیه نشود تصور می کند که عمل او به طور ضمنی تایید شده است .(17)
رونالدز ایلینگورت می گوید :
بسیاری از والدین بر این باورند که تنبیه بدنی نادرست و نامطلوب است و به جای آن اغلب از تنبیه ذهنی و روانی ، که به مراتب خطرناکتر است ، استفاده می کنند یا هیچ پدر و مادری هرگز نباید از سلاح تهدید به ترک کودک یا دوست نداشتن او و یا فرستادن کودک به شبانه روزی ها استفاده کند . در تمام مواقع ، چه در خانه و چه در مدرسه ، سلاح تمسخر ، انتقاد و تحقیر کودک بدو نامطلوب است و نتیجه ای جز اینکه کودک را غمگین و دچار ناامنی سازد نخواهد داشت . در مورد کودکان سنین پیش از دبستان ، که به اندازه کافی می فهمند ، زدن ضرب های آرام به پشت آنها ، بدون خطر است . همین تنبیه نیز پس از آن سن ، غالباً غیر ضروری و نامطلوب است . به هر حال ، باید توجه داشت که تنبیه بدنی به هیچ عنوان نباید آسیب برساند . همچنین کودک نباید در حضور برادران و خواهران خود تنبیه بدنی شود . احیاناً اگر تنبیه شد ، پس از آن دیگر نباید با او حرف زد .(18)
سیف در کتاب تغییر رفتار و رفتاردرمانی در پایان بحث تنبیه می گوید :
کوتاه سخن اینکه ، روش تنبیه خشن ترین و نامطلوب ترین روش تغییر رفتار است . استفاده غیر مسئولانه از آن عوارض جانبی نامطلوب به بار می آورد ، هرگز نباید به صورت یک روش تربیتی از آن استفاده شود . تنها زمانی که رفتار نامطلوب برای صاحب رفتار یا کسان دیگر تهدید کننده سلامتی است باید به کار گرفته شود ، آن هم به صورت موقتی تا اینکه فرصت استفاده از روش های دیگر فراهم آید و پیش از استفاده از روش تنبیه باید رضایت شخص یا سرپرست و قیم او را کسب کرد .(19)

پی‌نوشت‌ها:

* استادیار گروه روان شناسی بالینی دانشگاه آزاد اسلامی تنکابن.
** دانشجویی کارشناسی ارشد برنامه ریزی آموزشی.
1 . Skinner .
2 . Organism .
3 . علی اکبر سیف ، تغییر رفتا و رفتار درمانی ، ص 400 - 391 .
4 . همو ، روان شناسی پرورشی ، ص 277 .
5 . سید علی حسینی زاده ، « تنبیه از دیدگاه اسلامی » ، حوزه دانشگاه ، سال چهاردهم تا پانزدهم ، ص 31 - 23 .
6 . Thorndik .
6 . Guthrie .
7 . علی اکبر سیف ، روان شناسی پرورشی ، ج 4 ، ص 278 .
8 . Lyons , john .
9 . همو ، روان شناسی پرورشی ، ج 4 ، ص 277 .
10 . گلاور ، جان ، ای ؛ برونینگ ، راجر ، اچ . روان شناسی تربیتی (اصول و کاربرد آن » ، ترجمه علینقی خرازی ، ص 278 .
11 . Muris .
12 . ریچارد جی . موریس ، اصلاح رفتار کودکان ، به نقل از کسائیان ، ص 88 - 73 .
13 . Akselerd , S . R .
14 . سال آکسلرد ، تغییر رفتار در کلاس درس ، منیجه شهنی ییلاق ، ص 47 .
15 . Chine , w .
16 . Benex .
16 . Eilnegoreth , R . O .
17 . گلاور ، جان ، ای ؛ برونینگ ، راجر ، اچ . روان شناسی تربیتی (اصول و کاربرد آن » ، ترجمه علینقی خرازی ، ص 278 .
18 . ایلینگورس ، رونالدس ، کودک و مدرسه ، ترجمه شکوه نوابی نژاد ، ص 47 .
19 . علی اکبر سیف ، تغییر رفتا و رفتار درمانی ، ص 400 - 391 .

منبع:نشریه اسلام و پژوهشهای تربیتی شماره 4

دلایل اسکینر بر علیه تنبیه به قرار زیرند :(1)
1 . تنبیه آثار جانبی هیجانی نامطلوب به بار می آورد . ارگانیسمی که تنبیه می شود ، می ترسد و این ترس به محرکه های مختلفی که هنگام تنبیه شدن او حضور دارند ، تعیمم می یابد .
2 . تنبیه به ارگانیسم نشان می دهد که چه کار نکند ، نه اینکه چه کار بکند . در قیاس با تقویت ، تنبیه هیچ گونه اطلاعاتی در اختیار ارگانیسم نمی گذارد . تقویت نشان می دهد رفتاری که در موقعیت انجام گرفته موثر بوده است . بنابراین ، به یادگیری بیشتری نیاز نیست . تنبیه غالباً این آگاهی را به ارگانیسم می دهد که پاسخ تنبیه شده در اینجا تقویت موثر نیست و او به یادگیری بیشتری نیاز دارد تا منجر به پاسخی که کارساز است .
3 . تنبیه صدمه زدن به دیگران را توجیه می کند . این البته در پرورش کودکان بیشتر صادق است . وقتی که کودکان تنبیه می شوند ، تنها چیزی که می آموزند این است که در بعضی موقعیتها صدمه زدن به دیگران جایز است .
4 . کودک با قرار گرفتن در موقعیتی که بتواند در آن رفتار قبلاً تنبیه شده خود را انجام دهد ، بدون اینکه برای آن تنبیه شود ممکن است وادار به انجام آن رفتار شود . بنابراین ، در غیاب عوامل تنبیه کننده ، ممکن است کودکان فحش بدهند ، شیشه بشکنند ، با بزرگترها بی ادبانه رفتار کنند ، به بچه های کوچکتر آزار برسانند و غیره . این کودکان آموخته اند که در حضور عوامل تنبیه کننده ، این رفتارها را واپس بزنند ، اما دلیلی نمی بینند که در غیاب عوامل تنبیه کننده این رفتارها را انجام ندهند .
5 . تنبیه در شخص تنبیه شده نسبت به عامل تنبیه کننده و دیگران پرخاشگری ایجاد می کند . تنبیه در شخص تنبیه شده پرخاشگری ایجاد می کند . این پرخاشگری ممکن است موجب مشکلات دیگری شود . برای نمونه ، موسسات کیفری جامعه ، که تنبیه را به عنوان وسیله اصلی به کار می برند ، سرشار از افراد پرخاشگر هستند ، و مادام که تنبیه یا تهدید تنبیه برای کنترل رفتار آنان به کار می رود ، همچنان پرخاشگری باقی خواهند ماند . سعدی در گفته حکیمانه خود اثر همین پدیده را نشان داده است :
چیزی که دانی دلی را بیازارد تو خاموش تا دیگری بیازارد
6 . تنبیه اغلب یک پاسخ نامطلوب را جانشین پاسخ نامطلوب دیگر می سازد . برای نمونه ، کودکی که به سبب ریخت و پاش تنبیه می شود ، بچه گریه کن تربیت می شود . همان گونه که شخصی که برای دزدی تنبیه می شود ، ممکن است پرخاشگر شود و در فرصت مناسب ، به جرایم سنگین دست بزند .
7 . مشکل دیگر استفاده از تنبیه کردن این است که تنبیه کردن عملی است که به سرعت توسط دیگران به کودکان و نوجوانان آموخته می شود . بندورا و والترز(2) شواهدی به دست داده اند حاکی از این است کسانی که شاهد تنبیه شدن افراد توسط دیگران بوده اند در مواقع و مکان های دیگر ، خود به تنبیه دیگران اقدام کرده اند .
8 . یکی دیگر از پیامدهای نامطلوب تنبیه این است که فرد تنبیه شده برای فرار از تنبیه ، ممکن است به رفتاری که تنبیه به دنبال دارد نپردازد ، رفتارهای دیگری را جانشین آن کند . برخی رفتارهای جانشین مخرب ناسازگارانه و روان رنجورانه هستند . سازوکارهای دفاعی روانی ، که مکتب روانکاری توضیح داده است ، راه هایی هستند که در آنها آرزوهای سرکوب شده ، سانسور را کنار می زنند و راه بروز می یابند . طبق نظر اسکینر (1972) ، این سازوکارها در واقع راه هایی هستند که افراد برای فرار از تنبیه به آنها متوسل می شوند . شخص ممکن است به جای انجام رفتاری که تنبیه به دنبال دارد ، طریقی به آن رفتار بپردازد که به تنبیه به دنبال نداشته باشد ، مانند خیال پردازی یا رویای روزانه ؛ و یا شخصی ممکن است با متوجه ساختن رفتار قابل تنبیه به چیزهایی که نمی تواند تنبیه کننده باشند ، آن رفتار را به جا سازد . مثلاً ممکن است به اشیای فیزیکی ، کودکان یا جانوران پرخاشگری کند . (3)
به قول ریس(4)و(5) استفاده از روش تنبیه آخرین راه حل است . اگر لازم است از آن استفاده شود ، باید در موسسات تخصصی یا در دفتر کار یک درمانگر مجاز از آن استفاده شود .(6)
با توجه به آنچه که از برخی روان شناسان و مربیان نقل شده ، که در روان شناسی نیز حتی تنبیه بدنی به کلی مطرود و ممنوع نیست ، بلکه در مواردی آن را جایز و حتی لازم می دانند .(7)
دیدگاه برخی فقها پیرامون تنبیه : با توجه به شرایط ، جو زمان و برخی اصول فلسفی و دینی نظرات فقهاء ، می توان به دست آورد که برخی از آنها ، تنبیه را به اشکال گوناگون و نه صرفاً بدنی مجاز دانسته ، اما در کمیت و کیفیت آن و در موارد اجرا کننده آن اختلاف نظر دارند . در اینجا به برخی از این نظرات می پردازیم :
آیه الله العظمی اراکی در پاسخ به این که هرگاه پدر ، فرزند خود را به قصد تادیب مورد ضربت قرار دهد آیه دیه دارد یا خیر ؟ فرموده اند : هرگاه تادیب طفل متوقف باشد بر ضرب جائز است ولی باید سرخ و کبود نشود .(8)
آیه الله العظمی بروجردی در این زمینه می فرمایند : « اگر بچه یکی از گناهان کبیره را انجام دهد ، والدین یا معلم او می تواند به قدری که ادب شود و دیه او واجب نشود او را بزند »
(9) آیه الله العظمی گلپایگانی نیز می فرمایند : « اگر بچه یکی از گناهان کبیره را انجام دهد ، والدین یا دیگران با اجازه والدین او حتی به قدری که ادب شود و دیه وارد نشود او را بزند » (10)حضرت امام خمینی نیز م فرمایند : « گفته شده است که در ادب کودک زدن بیش از ده شلاق کراهت دارد . اما ظاهر این است که ادب کودک باید با توجه به نظر ادب کننده و والدین کودک باشد . گاهی مصلحت کودک اقتضاء می کند که کمتر از ده شلاق به او زد و گاهی اقتضای بیشتر از ده شلاق می کند ، ولی در هر حال ، نباید از تعزیر فرد بالغ بیشتر شود ، بلکه احتیاط این است که از تعزیر یک مرد بالغ هم کمتر باشد و احوط از آن این است ، که به پنج و شش شلاق اکتفا شود »(11)

تنبیه کودک در روایات

در هر شکل که بتوان روایات را تفسیر نمود نکته مهم این است که خداوند انسان را آزاد آفریده و دین مبین اسلام نیز بر خلاف نظر برخی از نظریه پردازان نسبت به انسان دیدگاه خوش بینانه دارد .
روایاتی که از سوی ائمه معصومان علیهم السلام در ارتباط با تنبیه مطرح شده اند ، سه دسته هستند که روایات دسته دوم و سوم به بحث ما مربوط می شود ، ولی روایات دسته اول جنبه قانونی و قضایی دراند . سه دسته روایات عبارتند از :(12)
دسته اول روایاتی هستند که اجازه تنبیه کودک را به حاکم می دهد ، در برابر گناهانی که کودک انجام می دهد . مانند سرقت ، زنا ، لواط و ... او را تنبیه و تعزیر کند . به دلیل اینکه ، این دسته از روایات در مورد حقوق کیفری است و تحقق آن به دست قاضی است و با موضوع بحث ما ، که در زمینه والدین و معلم می باشد ، چندان ارتباطی ندارد ، از بحث درباره آن صرف نظر می کنیم .
دسته دوم روایاتی است که تنبیه کودک را در جهت تربیت و تادیب او ، برای پدر و معلم جایز می شمارد . دسته سوم روایاتی است که تنبیه کودک را بر ترک نماز جایز می شمارد . از روایات دسته دوم و سوم می توان به روایات زیر اشاره کرد :
1 . حماد بن عثمان می گوید : از امام صادق علیه السلام در مورد ادب کودک و عبد پرسیدم ، امام فرمود : پنج یا شش ضرب و تا می توانی مدارا کن .(13)
2 . امام صادق علیه السلام ، می فرماید : « کودکان مکتبی نوشته های خود را نزد امیرالمومنین علیه السلام آوردند تا بهترین آنها را انتخاب کند . امام فرمود این کار قضاوت است و جور در آن مثل جور در قضاوت است . به معلمتان بگویید اگر بیشتر از سه ضربه برای تادیب شما بزند قصاص خواهد شد .»(14)
3 . از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نیز نقل شده است که فرمود : « ادب کودک سه ضربه است و افزودن بر آن روز قیامت قصاص می شود . »(15)
4 . حضرت رسول صلی الله علیه و آله فرمودند : نماز را هفت سالگی به کودک یاد دهد و در ده سالگی او را بر ترک نماز تنبیه کنید .(16)

تا چه اندازه می توان کودک را تنبیه کرد ؟

در راستای کمیت تنبیه در روایات پاسخ های گوناگونی مطرح شده است . برخی سه تا ، برخی چهار تا ، برخی دیگر شش را مطرح کرده اند ولی در جمع این روایات می توان گفت : برای معلم زدن بیش از سه تا جایز نیست چون در معتبره سکونی امام ، بیش از سه تا را برای معلم جایز ندانسته اند و فرمودند : قصاص خواهد شد . اما برای پدر ، پدربزرگ ، جد پدری و شاید مادر ، بیش از شش تا زدن جایز نیست . البته به حسب تفاوت موارد ، تعداد ضرب هم متفاوت می شود . ولی به هر حال ، بیش از شش تا جایز نیست بزنند . اما در مورد کیفیت تنبیه کودک آنچه از روایات استفاده می شود چند نکته است :(17)
الف . باید عمل خلاف کودک را نادیده انگاشت و در صورت عدم تکرار آن ، به رخ کشیده نشود . پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در پاسخ به سوال جزی نسبت به عصیان اهل خانواده او ، تا سه مرتبه می فرماید : آنها را ببخش و عفو کن و در مرتبه چهارم می گوید : اگر تنبیه کردی به اندازه جرم و گناه ، آنها را تنبیه کن .(18)
ب . همواره باید با کودک حتی در تنبیه او با نرمی و مدارا برخورد کرد . امام صادق علیه السلام به حماد بن عثمان فرمود : پنج تا شش تا بزن و با او مدارا کن .(19) در اینجا که مسلماً مدارای در کیفیت مطرح است ، اگر نگوییم مدارای در کمیت هم مراد است .
پ . باید از زدن به جاهای حساس بدن کودک پرهیز کرد . رسول اکرم صلی الله علیه و آله در روایتی فرمود : از زدن به سر و صورت بپرهیز.(20)
ج . تنبیه کودک نباید آنقدر شدید باشد که موجب سرخ شدن یا کبود شدن بدن او شود ؛ چه در این صورت موجب پرداخت دیه توسط تنبیه کننده می شود حتی اگر تنبیه کننده پدر باشد .(21)

سن تنبیه

از روایاتی که تنبیه کودک را بر ترک نماز جایز می دانند ، اینطور استنباط می شود که وقتی کودک خوب و بد را درک می کند و بتواند بین خوب و بد تمییز قایل شود و عقل را در این زمینه به کار گیرد ، می توان او را تنبیه کرد ، زیرا برخی از این روایات تنبیه را بر ترک نماز در 7 سالگی ، برخی در 9 سالگی و برخی در 10 سالگی جایز می دانند .
گرچه می توان گفت برخی روایات در مورد تنبیه کودک بر ترک نماز است ، ولی در موارد دیگری نیز مصداق دارد ؛ زیرا هدف از تنبیه کودک تادیب و تربیت اوست و وقتی کودک بتواند بدی و خوبی امور را تشخیص دهد ، علت تنبیه را درک کند . اگر او را تنبیه کنیم به هدف نخواهیم رسید . در روایتی از امام صادق علیه السلام در مورد کودکی ، که دزدی کرده بود ، فرمود : از او بپرسید آیا می داند دزدی عقوبت دارد ، اگر می دانست بپرسید : عقوبت آن چقدر است . اگر نمی دانست ، رهایش کنید .(22)

تنبیه و عمل

آیا هر عمل و خلافی که از کودک سر زد می توان او را تنبیه کرد ، یا فقط در برابر گناهان می توان او را تنبیه کرد ؟ در این ارتباط بعضی از روایات در امور محرم صریح و روشن هستند . مانند روایاتی که تنبیه کودک را بر ترک نماز جایز می دانند . آنچه از روایات استنباط می شود این است که در مواردی ، که به تادیب و تربیت کودک مربوط می شود ، می توان او را تنبیه کرد ، خواه این خلاف ، از خلاف های اخلاقی ، عرفی یا اجتماعی باشد که از نظر شرع گناه محسوب نمی شود و یا خلافی باشد که از نظر شرعی گناه محسوب می شود ؛ زیرا در غالب این روایات سوال از ادب کودک است که تقریباً معادل تربیت امروزی است .(23)

پی‌نوشت‌ها:

* استادیار گروه روان شناسی بالینی دانشگاه آزاد اسلامی تنکابن.
** دانشجویی کارشناسی ارشد برنامه ریزی آموزشی.
1 . همان .
2. Bandura and walterz .
3. علی اکبر سیف ، روان شناسی پرورشی ، ج 4 ، ص 277 .
4. Reese .
5. علی اکبر سیف ، تغییر رفتا و رفتار درمانی ، ص 400 - 391 .
6. ریس ، ای ، پی ، رفتار انسان : تجزیه و تحلیل و کاربرد ، ترجمه علی اکبر سیف ، ص 158 .
7. اکبر خوئی نژاد ، روش های تربیت کودک ، ص 345 - 344 .
8. حسن بن حرعاملی ، وسائل الشیعه ، ج 18 ، ص 581 ، روایت اول .
9. میرزا حسین نوری طبرسی ، مستدرک الوسائل ، ج 3 ، ص 18 ، روایت 2906 .
10. تیمی آمدی ، غررالحکم ، ج 2 ، ص 640 ، ش 457 .
11. علی عطائی ، آراء فقها و المراج فی حکم تادیب الصبیان و ضربهم ، ص 29 .
12. المیثی حافظ نور الدین ، مجموع الزوائد و منبع الفوائد ، ج 8 ، ص 106 .
13. جواد ابن محمد حسینی شقرایی عاملی ، مفتاح الکرامه ، آراء فقها و المراج فی حک تادیب الصبیان و ضربهم ، ج 8 ، ص 273 .
14. همان .
15. حسین جعفری ، آداب المعلمین ، ص 7 - 356 .
16. علاء الدین متقی هندی ، کنز العمال ، ج 16 ، ص 440 ، روایت 45327 .
17. محمد بن حسن حرعاملی ، وسائل الشیعه ، ج 18 ، ص 581 ، روایت 1 .
18. المیثی حافظ نور الدین ، مجموع الزوائد و منبع الفوائد ، ص 106 .
19. محمد بن حسن حرعاملی ، وسائل الشیعه ، ج 18 ، ص 581 ، روایت اول .
20. همان .
21. همان ، روایت 2 .
22. حافظ نور الدین ، المیثی ، مجموع الزوائد و منبع الفوائد ، ج 8 ، ص 106 .
23. میرزا حسین نوری طبرسی ، مستدرک الوسائل ، ج 3 ، ص 18 ، روایت 2906 .

منبع:نشریه اسلام و پژوهشهای تربیتی شماره 4

بنابر آنچه در قسمت های قبل گذشت می توان گفت : تنبیه از نظر فقهی مجاز است ، اما تنها جواز فقهی کافی نیست ، بلکه باید از دیدگاه اخلاقی و تربیتی ارزش آن مشخص شود . در این زمینه ، روایات به دو دسته تقسیم می شوند ، یک دسته از روایات به رحم ، شفقت ، مدارا و عفو کودک توصیه می کنند برای نمونه در روایتی آمده است : « کودکان را دوست بدارید و به آنها ترحم کنید »(1) و یا می فرماید : « با کسی که به او آموزش می دهید و با کسی که از او می آموزید نرمی کنید » همچنین آمده است : « کودکان را مورد عفو قرار بده »(2)دسته دوم روایاتی هستندکه از تندی ، غضب و عتاب و خطاب نسبت به کودکان منع می کنند ، مانند : « خداوند برای هیچ چیز غضب نسبت به زنان و کودکان ناراحت نمی شود » (3) و یا می فرماید : « هنگام غضب کسی را تادیب یا تنبیه نکنید »(4)
با توجه به این دو دسته روایات ، می توان گفت : محبت ، احترام ، عفو و بخشش همواره مطلوب است . تندی ، عطاب ، خطاب و غضب نسبت به کودک نه تنها مطلوب نیست ، بلکه از آن نهی هم شده است . اما اگر برخی از روایات تنبیه کودک را جایز می دانند ، در مواردی است که راه دیگری جز تنبیه برای اصلاح و تربیت کودک در کار نباشد و یا کارایی خود را نسبت به افرادی از دست داده باشد . بنابراین ، در حد امکان و اگر راه های بهتر برای محبت ، رحمت و عفو است و استفاده از تنبیه در مواردی جایز است که از راه اصلی نتوان به هدف رسید . پزشک وقتی کارد جراحی را به دست می گیرد که از درمان بیماری با دارو مایوس شده باشد . شاهد این مدعا این است که در سیره معصومان علیهم السلام مشاهده نشده است که آنان فرزندان خود و یا کودکان دیگری را تنبیه کرده باشند .

آثار تربیتی تنبیه

بعضی از متخصصان رشته روان شناسی و علوم تربیتی معتقدند که آثار تنبیه این است که کودک را از دست زدن به عمل خلاف ، مادامی که بداند تنبیهی در کار است ، باز می دارد . همین که مطمئن شد که دیگر تنبیهی در کار نیست ، دوباره به آن کار دست خواهد زد . برخی دیگر از متخصصان گفته اند : اگر تنبیه به جا و به موقع و در حد مطلوب اجرا شود ، می تواند رفتار نامطلوب را برای همیشه از بین ببرد . اما روایاتی در این زمینه وجود دارند می توان از آنها استفاده کرد که تنبیه اثر اصلاحی دارد :
1 . حضرت علی علیه السلام می فرماید : « من لم یصله حسن المداراه یصلحه المکافاه » کسی که خوش رفتاری او را اصلاح نکند ، خوب کیفر دادن او را اصلاح خواهد کرد .(5)
2 . در جای دیگر آن حضرت می فرماید : « استصلاح الاخیار با کرا مهم و الا شرار بتادیبهم » راه و روش اصلاح خوبان به بزرگداشت آنهاست و اصلاح بدان به تنبیه و عقاب آنهاست . (6) با توجه به دو روایت فوق ، می توان گفت که تنبیه اثر اصلاحی دارد . در مواردی هم حداقل اثر بازدارندگی دارد . این موضوع نیز در امر تربیت مطلوب است ، هر چند که هدف اصلی اصلاح و جایگزینی رفتار مطلوب به جای رفتار نامطلوب می باشد .

نکاتی در مورد میزان و نوع تنبیه

1 . تنبیه نباید بیش از مقدار جرم و گناه باشد . پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در روایات اسد بن وداعه ، پس از آن که سه بار از تنبیه نهی کرد ، فرمود : اگر تنبیه کردی به اندازه گناه تنبیه کن .(7)
2 . در تنبیه باید قوت بدنی ، سن و شخصیت افراد را در نظر داشت . در روایت حماد بن عثمان ، امام صادق علیه السلام فرمود : هر مقدار که حاکم مصلحت بداند ، بر حسب مقدار گناه و یا قدرت بدنی شخص تعزیر کند . در مورد شخصیت افراد حضرت علی علیه السلام می فرماید : « کیفر عقلا با اشاره است و کیفر جهال با تصریح و صراحت »(50) و جای دیگر می فرماید : « کنایه و تعریض برای عاقل شدیدترین عقاب است »(8)
3 . اگر کودک قبل از این که تنبیه شود ، متنبه شد ، نباید او را تنبیه کرد ؛ زیرا هدف از تنبیه آگاهی و اصلاح کودک است و وقتی این هدف حاصل شد ، دیگر تنبیه معنی ندارد همچنین اگر پس از تنبیه کودک ، رفتار آن اصلاح شد ، دیگر نباید رفتار خلاف او را به رخ کشید و آن را بهانه ای برای تنبیه و سرزنش او قرار دهیم . قرآن کریم می فرماید : « زنانی را که به وظائف همسری عمل نکنند موعظه کنید و از همبستری با آنها بپرهیزید و آنها را بزنید ، اگر اطاعت کردند دیگر بهانه ای برای ستم و آزار آنها مجویید » (نسا : 34)
4 . در صورتی می توان کودک را تنبیه کرد که به عمل خلاف و بد بودن آن و میزان مجازات وجود آن آگاهی داشته باشیم .
5 . نباید کودک را به خاطر تشفی خاطر و تخلیه هیجانی خود تنبیه کرد ، بلکه همواره باید اصلاح و تربیت کودک مورد توجه باشد .
6 . در تنبیه باید مراحل و مراتب آن را رعایت کرد و باید از مرحله ضعیف شروع کرد ؛ چرا که شاید ، با اجرای مرحله ای ضعیف از تنبیه مثل تغییر چهره ، کودک به اشتباه خود پی ببرد و اصلاح شود . در این صورت ، دیگر نیازی به تنبیه بدنی نخواهد بود .(9)

جانشین های تنبیه

1 . یکی از روش ها ، دور کردن و یا پنهان کردن وسیله و یا هدفی است که کودک نتواند به آن دسترسی پیدا کند .
2 . به کودک اجازه داده شود تا سرحد اشباع یا دلزدگی به آن رفتار ادامه دهد . مانند اینکه به کودک اجازه داده شود تا هر چه می خواهد شیرینی بخورد یا کبریت ها را آتش بزند .
3 . اگر رفتار نامطلوب ناشی از مراحل رشد کودک است ، پس از آنکه کودک به سن بالاتر رسید ، مشکل خود به خود برطرف خواهد شد . اسکینر معتقد است : « تا مرحله مناسب رشد فرا نرسد ، معمولاً نمی توان به سادگی رفتارهای مشکل زا را تحمل کرد ، به ویژه در شرایط معنوی خانواده ها ، اما آسوده خاطر خواهیم بود اگر بدانیم با رساندن کودک به یک مرحله قابل قبول از لحاظ اجتماعی ، او را از عواقب مطلوب تنبیه برحذر داشته اید . »(10)
4 . روش دیگر این است که فرصت دهیم تا زمان خود مشکل را حل کند ، اما ممکن است زمان بسیار طولانی باشد . عادت ها به سرعت فراموش نمی شوند .
5 . روش جانشین دیگر برای تنبیه ، تقویت کردن رفتار ناهمساز(11) با رفتار نامطلوب است .
6 . با وجود اینها ، بهترین راه از بین بردن عادت نامطلوب ، نادیده گرفتن آنهاست .
اسکینر (1953) معتقد است که احتمالاً بهترین فرآیند جانشین برای تنبیه خاموشی است . این روش زمان بر است ، اما از فراموشی طبیعی بسیار سریعتر اتفاق می افتد . این روش دارای عوارض نامطلوب کمتری است . برای انجام آن والدین باید نسبت به رفتارهای نامطلوب کودک خود بی توجهی نشان دهند .(12)
به طور کلی ، رفتار به دلیل اینکه تقویت می شود ، ادامه می یابد . این اصل هم در مورد رفتار مطلوب درست است ، هم در مورد رفتار نامطلوب . برای حذف رفتار نامطلوب باید منبع تقویت را پیدا کرد و آن را از میان برداشت . رفتاری که تقویت به دنبال نداشته باشد . خاموش می شود .(13)

نتیجه گیری

در پایان می توان گفت : با مرور روایات حضرات معصومان علیهم السلام به دست می آید که تنبیه کودک در جهت تربیت او جایز است . هر چند این روش از مطلوبیت بالایی برخوردار نیست ؛ یعنی تا زمانی که برای تربیت کودک از روش های دیگر بتوان استفاده کرد ، بهتر است از این روش استفاده نشود . چه بسا اگر از روش های دیگر تربیتی به نحو درست و صحیح استفاده شود ، هیچ گاه نیازی به تنبیه کودک حاصل نشود . به هر حال ، اگر در امر تربیت از نظر مربی به تنبیه او نیاز شد ، تنبیه او جایز است و عوارض و عواقب فرضی در برابر اصل هدایت و تربیت کودک از اهمیت چندانی برخوردار نیستند به خصوص اگر بتوان با استفاده از روش های دیگر تربیتی عواقب فرضی را کاهش داد و یا حتی آنها را از بین برد .
تا آنجا که ممکن است بهتر است از روشهای دیگر تغییر و اصلاح رفتار ، که برخی از آنها براحتی قابل انجام است ، استفاده کرد . برای مثال ، بی تفاوتی و بی توجهی به رفتار ، محروم کردن کودک از برخی امتیازات ، صبر و تحمل رفتار نامطلوب و حل آن توسط زمان ، تقویت رفتار ناهمساز با رفتار نامطلوب و انواع دیگر جانشین های تنبیه روش های مطلوب تغییر رفتار می باشد .

پی‌نوشت‌ها:

1. کلینی ، کافی ، ج 6 ، ص 50 ، روایت 3 .
2. میرزا حسین نوری طبرسی ، مستدرک الوسائل ، ج 3 ، ص 18 ، روایت 2906 .
3. کلینی ، کافی ، ج 6 ، ص 50 ، روایت 8 .
4. بحار الانوار ، ص 102 ، ج 79 ، روایت 2 ؛ تمیمی آمدی ، غررالحکم ، ج 2 ، ص 833 ، ش 96 .
5. علی اکبر سیف ، روان شناسی پرورشی ، ص 278 .
6. همو ، تغییر رفتار درمانی ، ص 400 - 391 .
7. مفتاح الکرامه ، آراء فقها و المراج فی حک تادیب الصبیان و ضربهم ، ج 8 ، ص 273 .
8. حسن بن حر عاملی ، وسائل الشعیه ، ج 18 ، ص 548 ، روایت 3 .
9. المیثی حافظ نور الدین ، مجموع الزوائد و منبع الفوائد ، ج 8 ، ص 106 .
10. محمد باقر مجلسی ، بحار الانوار ، ج 79 ، ص 103 ، روایت 2 .
11. علی اکبر سیف ، روان شناسی پرورشی ، ص264 .
12. Incompatible .
12. علی اکبر سیف ، روان شناسی پرورشی ، ص277 .
13. همو ، تغییر رفتار و رفتار درمانی ، ص 397 .
منابع
ایلینگورس ، رونالدس ، کودک و مدرسه ، ترجمه شکوه نوابی نژاد ، تهران ، دانا ، 1368 .
تمیمی آمدی ، عبدالواحد بن محمد ، غرور الحکم و درر الکلم ، قم ، دفتر تبلیغات اسلامی ، 1366 .
حر عاملی ، محمد بن حسن ، وسائل الشیعه ، بیروت ، التراث العربی ، بی تا .
حسینی شقرایی عاملی ، جواد ابن محمد ، مفتاح الکرامه ، بیروت دار الاحیاء التراث العربی ، 1407 .
حسینی زاده ، سید علی ، « تنبیه از دیدگاه اسلامی « فصل نامه حوزه و دانشگاه ، ش 14 و 15 ، 1377 .
خوئی نژاد ، اکبر ، روش های تربیت کودک ، تهران ، سمت ، 1380 .
جعفری ، حسین ، آداب المعلمین ، قم ، تندیس ، 1378 .
سال آکسلرد ، تغییر رفتار در کلاس درس ، منیجه شهنی ییلاق ، تهران ، سمت ، 1368 .
سیف ، علی اکبر ، تغییر رفتار و رفتار درمانی ، تهران ، دانا ، 1374 .
سیف ، علی اکبر ، روان شناسی پرورشی ، ج پنجم ، تهران ، آگاه ، 1385 .
گلاور ، جان ، ای ؛ برونینگ ، راجر ، اچ ، روان شناسی تربیتی (اصول و کاربرد آن) ، ترجمه علینقی خرازی ، تهران ، مرکز نشر دانشگاهی تهران ، 1375 .
گیج ، نت ، ل ؛ دیوید ، سی بلاینر ، روان شناسی تربیتی ، ترجمه غلامرضا خوئی نژاد و همکاران ، تهران ، سمت ، 1374 .
مجلسی ، محمد باقر ، بحار الانوار ، بیروت ، موسسه الوفاء ، 1403 ق .
موریس ، ریچارد جی ، اصلاح رفتار کودکان ، ترجمه ناهید کسائیان ، تهران ، رشد . 1387 .
المیثمی حافظ نور الدین ، مجموع الزوائد و منبع الفوائد ، بیروت ، دار الاحیاء التراث ، 1408 .
نوری طبرسی ، میرزا حسین ، مستدرک الوسائل ، قم ، آل البیت ، 1409 ق .
هرگنهان ، بی آر ، مقدمه ای بر نظریه های یادگیری ، ترجمه علی اکبر سیف . تهران ، دانا ، 1386 .
نشریه اسلام و پژوهشهای تربیتی شماره 4

<      1   2   3   4   5   >>   >