سرطان و حفظ باروری

در این کنگره بیان شد؛ با در نظر گرفتن اهمیت مساله حفظ باروری برای بیماران مبتلا به سرطان و شرایط تهدید کننده ی قدرت باروری، درمانگران و متخصصین باید پیش از شروع به اقدامات درمانی، بیماران و خانواده های آنها را نسبت به وجود چنین امکاناتی آگاه سازند.
مهندس آراسب احمدیان- مدیر عامل موسسه خیریه حمایت از بیماران مبتلا به سرطان«محک» بیان داشتند: محک سازمانی است که توجه خود را معطوف بیماری سرطان کودکان در سطح ملی و بین المللی و حوزه های امور خیریه، درمان و تحقیقات نموده است.
حمایت همه جانبه از کودکان مبتلا به سرطان و خانواده آنها در بخش خیریه، درمان کودکان مبتلا به سرطان در چارچوب منشور حقوق بیمار و بر اساس جدیدترین و کارآمدترین روش ها و آخرین دستاوردهای علم پزشکی در بخش درمان و انجام تحقیقات علمی در زمینه بیماری سرطان، برای کشف علل بروز بیماری«روش های تشخیص» پیشگیری و روش های نوین درمان از ماموریت های این سازمان است.
این سازمان از نظر چند عملکردی بودن، در دنیا منحصر به فرد بوده و در هر یک از زمینه های فعالیت؛ در زمره یکی از ده سازمان برتر در جهان می باشد. محک در سال 1382 با انستیو کانسر قرارداد ثبت بیماران سرطانی را بست و در سال 1385 با انستیتو گوستاو روسی قرارداد عوارض دیررس سرطان نسوج نرم را به امضاء رساند و سال 1386 با پژوهشکده رویان قرارداد در رابطه با پیوند استخوان و سال 1387 با پژوهشکده ابن سینا قرارداد حفظ باروری در کودکان را به امضاء رساند تا کودکان مبتلا به سرطان، پس از درمان در بزرگسالی دغدغه ناباروری را نداشته باشند.
دکتر امیر حسین زرنانی – رئیس پژوهشکده نانوبیوتکنولوژی پژوهشگاه ابن سینا و دبیر علمی کنگره هم – گفتند: بسیاری از افراد هستند که به خاطر مشکلات باروری، ازدواج نمی کنند و بسیاری از آن ها هم که ازدواج می کنند، دچار مشکلات اجتماعی در خانواده می شوند. از این رو، مسائل باروری اهمیت اجتماعی دارد، بنابراین هدف از برگزاری کنگره، آگاهی دادن در زمینه ههای مختلف حفظ باروری است. از آنجا که این مهم به عنوان یک فرهنگ نهادینه نشده، باید در این مورد فرهنگ سازی کرد.
بنابراین، این کنگره تنها به عنوان حفظ باروری در بیماری های سرطانی نمی پردازد، بلکه بسیاری از موارد بیماری های ژنتیک، ازدواج های دیررس و ... را بررسی می کند.
دکتر محمدرضا رزاقی – رئیس دانشگاه علوم پزشکی وخدمات بهداشتی درمانی شهید بهشتی در این رابطه بیان داشتند: آمار ناباروری رو به افزایش است. بیماری ها، بالا رفتن سن ازدواج، مصرف داروها، امواج های رادیویی، استفاده از تکنولوژی همچون موبایل، کامپیوتر، لپ تاپ، غذاهای هورمونی، کود شیمیایی و... باعث از بین رفتن عملکرد سلول های جنسی و ناباروری فرد می شود. ناباروری ثانویه هم داریم، همانند افرادی که عمل وازکتومی انجام می دهند و مجدد طالب بچه دار شدن هستند که در این حالت 45-40 درصد اسپرم قدرت باروری در بهترین شرایط را دارد. لذا توجه به ناباروری اهمیت خاصی دارد.
دکتر محمد مهدی آخوندی– رئیس پژوهشگاه فن آوری های نوین علوم زیستی جهاد – دانشگاهی ابن سینا از دیگر سخنرانان کنگره بودند که بیان داشتند: ما با بیمارانی مواجه هستیم که به سبب درمان های غیراختصاصی، به خصوص سرطان ناباروری رو به رو می شوند. البته پیشرفت هایی که در این علم حاصل شده، زمینه را به سمت داروهایی که کمتر به سلول های جنسی آسیب بزند؛ سوق داده است اما هنوز افراد، بخصوص کودکانی هستند که در این رابطه با مشکل مواجه شده اند – کودکانی که مبتلا به سرطان هستند و این افراد پس از درمان با بحث ناباروری مواجه خواهند شد. حال این سؤال مطرح می شود که ما چگونه می توانیم سلول های جنسی را نگهداری، حفظ و در آینده برای همان افراد امکان استفاده و جایگزینی را فراهم کنیم؟ در اینجا مساله حفظ باروری مطرح است. در مردان بالغ پیش از این امکان نگهداری اسپرم به صورت فریز وجود داشت و اولین بانک اسپرم حدود 5 سال قبل توسط پژوهشکده ابن سینا راه اندازی شد که در عرض یک روز این امکان وجود داشت که بتوان اسپرم فریز و نگهداری کرد و بعد از درمان سرطان، امکان استفاده از سلول های خود فرد مهیا بود. حفظ باروری در زنان بالغ نیز در حدود دو سال پیش با انجماد تخمک مطرح شد که با تحریک تخمک گذاری، جمع آوری تخمک و فریز سلول های تخمک بتوان تخمک زنان را فریز و نگهداری نمود که دوره درمان تحریک تخمک گذاری دو ماه به طول می انجامد و پزشکان و پژوهشگران می توانند 20 تخمک را نگهداری کنیم. البته به علت اینکه دو سال از شروع کار می گذرد؛ گزارشاتی محدود در این زمینه داریم و هنوز از موفقیت پیوند گزارشی دریافت نشده است.
دکتر آخوندی اظهار داشت: تکنولوژی دیگری در این رابطه مطرح است و آن تلاش برای باروری سلول های تخمک در داخل بافت تخمدان است که با روش IVM حاصل می شود. به این ترتیب که سلول های تخمک را در محیط بالغ کرده تا از آنها امکان لقاح خارج رحمی را داشته باشیم و جنین تشکیل شده را به رحم منتقل نماییم.
ایشان سپس در خصوص تفاوت سلول های تخمدان بیضه گفتند: تفاوت آنجاست که مرد اسپرم را به طور مرتب می سازد، اما زن تخمک ها را همراه خود دارد. بنابراین، تفاوت دختر بچه با خانم بالغ در ارتباط با حفظ و نگهداری تخمک ها و سلول ها زیاد نیست، بلکه تفاوت در میزان تخمدان کوچک تر و جداکردن و نگهداری بافت تخمدانی که وجود دارد، می باشد.
ایشان ادامه دادند: مرکز درمان ابن سینا این توان را دارد و می تواند نسبت به حفظ و نگهداری این بافت ها اقدام نماید، لذا پزشکان و متخصصین آنکولوژی پیش از اینکه بخواهند اقدامی در رابطه با برداشت تخمدان و درمان سرطان داشته باشند، باید این آگاهی را به بیمار بدهند که این سلول ها را می توان نگهداری کرد و در آینده مورد استفاده قرار داد. همچنین برای کودکان پسری که به سرطان مبتلا می باشند، این امکان وجود دارد که سلول های بنیادی اسپرم ساز را در آن ها از بافت بیضه جدا، تکثیر و نگهداری نمود.
جداسازی سلول های ژرمینال بنیادی و انتقال مجدد این سلول های اسپرم ساز به داخل بیضه – بعد از بهبودی کودک – وجود دارد. متأسفانه هنوز شاهد عدم آگاهی والدین در این رابطه و عدم اطلاع رسانی پزشکان هستیم. البته این عمل در مورد دختران خردسال انجام نشده است و آزمایشات تا کنون بر روی موش نتیجه بخش بوده و روی انسان پیاده نشده است.
دکتر علیرضا زالی – قائم مقام سازمان نظام پزشکی هم گفتند: بیماری سرطان به عنوان کاهنده طول عمر مد نظر است. از هر 300 کودک یک نفر مبتلا به سرطان می باشد و خوشبختانه 75% تومورهای اطفال زیر 35 سال به نوعی علاج پذیر هستند، لذا ما در یک چالش جدی قرار داریم و طی 50 سال اخیر با افت باروری رو به رو بوده ایم. پساماند محصولات کشاورزی، افزودنی بر بعضی مواد، هورمونها، رادیوتراپی، تخریب تومورها و .... اثرات تخریبی بر گنادها دارند و باروری را دستخوش تغییر می کنند. آمار جهانی سرطان رو به افزایش است و باید نگاه جدی و موشکافانه به آن داشته باشیم.
دکتر عظیم مهرور– فوق تخصص خون و آنکولوژی اطفال گفتند: بیمار سرطان نسبت به 30 سال گذشته سیر صعودی داشته است ولیکن دیدگاه مردم نسبت به آن بسیار تغییر کرده است در گذشته وقتی نام سرطان می آمد، مترادف با مرگ بود ولی اکنون به عنوان یک شوک تلقی می شود. نگرانی که اکنون وجود دارد، این است که وقتی درمان کودک پایان یافت، برای تشکیل خانواده در آینده حتما باید حفظ باروری شود. چرا که می توان سرطان را کنترل کرد. سرطان خون(لوسمی) شایعترین نوع سرطان در اطفال است.
دکترمهرور می گوید: در تعدادی از سرطان ها نظیر هوچکین کودکان؛ به لحاظ حفظ گنادها، از مصرف برخی از داروها، منع می شدند اما امروز با به کارگیری شیوه های نوین، امکان باروری در آنها وجود دارد.
دکتر امیر جنتی– متخصص اورولوژی و آندواورلوژی – بیان کردند: سرطان و بیماری های سیستمی؛ باروری را کاهش می دهد، چه رسد به درمان آنها که همگی تهدید کننده باروری در فرد سرطانی است. مشکل آن است که ما با نوجوان پسری مواجه می شویم که اسپرم او مناسب فریز ایمن نیست. به همین علت، با بیوپسی که انجام می دهیم و تستی که از بافت انجام می گیرد، می توان آن را برای آینده ی جوان مورد استفاده قرار داد. مشکل بزرگ و جدی در فردی است که اسپرم او صفر است و سرطان نیز دارد. با کشت سلول مادری اسپرم و پیوند، باز اسپرم صفر است. البته این پیوند در حیوانات نتیجه بخش بوده و به زودی بر روی انسان نیز پیاده خواهد شد.
دکتر علیرضا میلانی فر
عضو هیأت علمی پژوهشکده ابن سینا گفتند: در مسأله باروری سعی داریم پذیرش عمومی اخلاقی را نیز در درمان پیاده کنیم و چنانچه ایرادی بر آن وارد است، به بحث بگذاریم. برای باروری کودکان سرطانی نیاز به رضایت والدین و افرادی که تصمیم گیرنده هستند؛ داریم که این رضایت باید آگاهانه باشد. باید توضیح دهیم پس از بهبودی سرطان؛ باروری فرزندش در بزرگسالی، ممکن است نتیجه مناسب به دست آید و ممکن است نتیجه ای حاصل نشود. والدین بیش از آنکه ناراحت بچه باشند؛ ناراحت دردکشیدن فرزندشان هستند. امیدوارم این حرکت گروهی، باعث بازشدن افقی شود که به جز کودکان مبتلابه سرطان، در افراد دیگر هم این روش قابلیت استفاده را داشته باشد. افراد دیگری که مبتلا به سرطان نیستند.

در حاشیه:

حضور متخصصینی از کشورهای آمریکا هلند، عمان، مالزی در این کنگره بر اهمیت موضوع می افزود.
قدردانی از پروفسور صفا الحسنی، به خاطر سی سال تلاش در زمینه لقاح خارج از رحمی و آقای دکتر فومن صدری اردکانی به خاطر مقاله جداسازی سلول های بنیادی از نکات قابل توجه کنگره بود.
متخصصین بیان داشتند حفظ باروری نیز ممکن است نتیجه مطلوب نداشته باشد.
بیمارستان فوق تخصص محک در انتهای جاده اوشان و دامنه ی کوه های تهران قرار دارد و از آنجا می توان به راحتی شهر تهران را مشاهده کرد.
منبع: ماهنامه اطلاعات علمی شماره 366

حاملگی خارج از رحم

جنین انسان به طور طبیعی در لایه ی داخلی رحم، یعنی اندومتر لانه گزینی می کند. هرگاه این لانه گزینی در هر محل دیگری غیر از این مکان صورت گیرد، حاملگی نابجا محسوب می شود. این مشکل در هر سنی، از بلوغ تا یائسگی دیده می شود، اما چهل درصد موارد آن در زنان بیست تا 29 ساله رخ می دهد.
خطرات ناشی از حاملگی خارج رحمی برای جان مادر از خطر حاملگی های معمولی یا حتی حاملگی هایی که منجر به سقط جنین می شود، بیشتر است. بنابراین، تشخیص زودرس این نوع حاملگی میزان بقای مادر و احتمال حفظ قدرت باروری وی را افزایش می دهد.
حاملگی های نابجا بیشتر از همه در لوله های رحمی، سپس در تخمدان و شکم و دهانه ی رحم رخ می دهند؛ هر چند که موارد نادری از این نوع حاملگی در سایر قسمت های بدن نظیر طحال نیز مشاهده شده است.
طیفی از عوامل مختلف می توانند در ایجاد حاملگی های نابجا دخیل باشند. مواردی چون: عفونت های رحمی که باعث تنگی لوله ی رحمی و کاهش حرکت مژه های مخاط رحمی می شوند و در نتیجه، لانه گزینی تخم لقاح یافته در لوله ی رحمی اتفاق می افتد، همچنین چسبندگی های اطراف لوله ی رحمی به دنبال عفونت بعد از زایمان یا سقط، آپاندیست، و .. که موجب تنگ شدن لوله ی رحمی می شوند و نیز سزارین که باعث افزایش احتمال حاملگی نابجا در زایمان های بعدی خواهد شد. پس از یک بار حاملگی نابجا، شانس حاملگی نابجای بعدی هفت تا پانزده درصد است. همچنین، مصرف قرص های جلوگیری از بارداری از نوع پروژسترونی، استفاده از «آی یو دی»، استعمال دخانیات، برخی از تومورهای رحمی نظیر لیومیوم ها، جراحی قبلی لگنی یا شکمی و ... نیز از عواملی هستند که شانس حاملگی خارج رحمی را افزایش می دهند. از موارد جالب توجه دیگر، بروز بیشتر این عارضه در زنان غیرسفید پوست به نسبت زنان سفید پوست در تمام گروه های سنی است.

حاملگی تخمدانی

لانه گزینی جنین داخل تخمدان به ندرت اتفاق می افتد. علایم این حاملگی شبیه علایم حاملگی لوله یی است و تشخیص آن توسط سونوگرافی صورت می گیرد. درمان این حاملگی به روش جراحی است.

حاملگی در لوله های رحم

یکی از نقاط غیرمعمول برای لانه گزینی، لوله های رحم هستند. تخمک لقاح یافته در هر بخشی از لوله های رحمی می تواند لانه گزینی کند. این نوع حاملگی در بیشتر موارد خود را با علامت درد لگنی و شکمی نشان می دهد. خونریزی های غیرطبیعی رحمی، عدم قاعدگی و حساسیت شکمی از دیگر علایم این نوع حاملگی هستند. در حاملگی لوله یی، درد، گاهی در تمام بخش های شکم و گاهی فقط در بخش تحتانی شکم به صورت یک طرفه وجود دارد و اگر خونریزی وسیع داخل شکمی و در نهایت تحریک دیافراگم صورت گیرد، آنگاه درد زیر دیافراگم یا درد ناحیه ی شانه نیز احساس می شود. خونریزی ناشی از این نوع حاملگی اصولاً کم و به رنگ قهوه یی تیره است.
اگر این نوع حاملگی به شدت تشخیص داده نشود، احتمال دارد سبب پارگی لوله ی رحمی شود. در اکثر موارد این پارگی به صورت خود به خودی رخ می دهد، اما ضربه های ناشی از معاینه و ... هم ممکن است باعث پارگی شوند. با پاره شدن لوله ی رحمی، خونریزی و به دنبال آن علایم شوک ایجاد می شود و در اکثر موارد، مرگ جنین هم رخ می دهد. تشخیص این نوع حاملگی اصولاً از روی علایم بالینی، تست آزمایشگاهی، سونوگرافی، کورتاژ، لاپاراتومی (جراحی شکم و ورود به لگن) و لاپاراسکوپی (مشاهده اجزای داخل شکمی و لگنی به وسیله ی دستگاه لاپاراسکوپ) انجام می شود.

حاملگی شکمی

حاملگی های شکمی اصولاً به دنبال پارگی حاملگی های لوله یی ایجاد می شوند که در بیشتر موارد جنین زنده نمی ماند. در حاملگی های شکمی، جنین در حفره شکم، در کنار روده ها قرار می گیرد و بیمار از علایمی مثل تهوع، استفراغ، اتساع شکم، اسهال، درد شکمی و یبوست شاکی است. در این حاملگی، جنین از روی شکم به آسانی قابل لمس است. اختصاصی ترین و دقیق ترین راه تشخیص حاملگی شکمی «MRI» است.

حاملگی دهانه رحم

در گذشته، حاملگی های داخل دهانه ی رحم بسیار نادر بودند. اما امروزه به دلیل استفاده ی گسترده از روش های کمک باروری، نظیر لقاح آزمایشگاهی (آی وی اف) شیوع آن افزایش پیدا کرده است. این نوع حاملگی ها به ندرت از هفته ی بیستم بارداری عبور می کنند، چرا که اصولاً به دلیل ایجاد عوارضی چون خونریزی، ختم حاملگی ضرورت می یابد. خونریزی های بدون درد در بیشتر موارد، اولین علامت این حاملگی هستند و به دلیل خطرات ناشی از خونریزی کنترل نشده، روش های غیرجراحی برای درمان حاملگی های دهانه ی رحم استفاده می شود.

حاملگی نابجای هتروتیپیک

هرگاه حاملگی لوله یی با یک حاملگی داخل رحمی همراه شود. به آن حاملگی نابجای هتروتیپیک می گویند. تشخیص این نوع حاملگی بسیار دشوار است و امروزه به دلیل استفاده ی فراوان از روش های کمک باروری، پزشکان با افزایش شیوع آن مواجه شده اند.

حاملگی نابجای چند جنینی

ممکن است دو جنین داخل یک لوله یا یک جنین در یک لوله و جنین بعدی در لوله ی دیگر مسبب ایجاد حاملگی نابجای چند جنینی شوند که البته این موارد بسیار نادر است.
منبع:نشریه 7 روز زندگی، شماره 95

عوامل چند قلوزایی و خطرات آن

یکی از مهم ترین خطرها در چندقلوزایی، زایمان زودرس و یا تولد نوزاد نارس می باشد. یک بارداری طبیعی حدود 40 هفته طول می کشد، ولی یک بارداری دو قلو در حدود 35 تا 37 هفته به طول می انجامد
عوامل بسیاری در ایجاد بارداری چندقلوزایی سهیم هستند که برخی از آنها به شرح زیر می باشند:
وراثت: داشتن سابقه خانوادگی تولد چندقلو در خانواده مادری، شانس یک بارداری چند قلوزایی را تقویت می کند.
تعداد بارداری های قبلی: داشتن سابقه بیش از یک بارداری در گذشته (به ویژه یک بارداری چند قلو)، شانس داشتن یک بارداری چند قلوزایی را افزایش می دهد.
زایمان در سنین بالاتر (پیر زایی): زنان مسنی که باردار می شوند، بیشتر احتمال دارد که دچار چند قلوزایی گردند.
درمان ناباروری: داروهای درمان کننده ناباروری، تخمدان ها را جهت آزاد سازی تخمک های چندگانه تقویت می کنند. روش های کمک باروری (ART) که شامل انتقال رویان به رحم است(مانند لقاح آزمایشگاهی)، به میزان زیادی شانس چندقلو زایی مادر را افزایش می دهند

انواع چندقلوزایی

دو قلوی همسان: عبارت است از تقسیم شدن یک تخمک بارور شده به دو نیمه مساوی و ایجاد دو کودک مجزا و هم شکل. این دو قلوها از لحاظ ژنتیکی شبیه یکدیگر هستند و کروموزوم ها و خصوصیات جسمانی یکسانی دارند. آنها از جنس، مو، رنگ چشم و گروه خونی مشابهی برخوردار هستند.
دوقلوی غیر همسان: از دو تخمک که توسط دو اسپرم مجزا بارور شده اند، حاصل می گردند. این دوقلوها بیشتر از خواهر و برادرهای معمولی که از والدین مشترک هستند، چیزی به هم شباهت ندارند. ممکن است هم جنس و یا از دو جنس متفاوت باشند. این نوع از دوقلوزایی رایج تر است و تنها این نوع است که تحت تاثیر عوامل: ژنتیک، سن مادر، نژاد و تعداد بارداری های قبلی می باشند.
بیش از دو قلو : شامل سه قلو و یا بیشتر(مثل چهار قلو و یا پنج قلو) می باشد. این کودکان می توانند همسان، غیر همسان و یا ترکیبی از هر دو باشند. ولی این تولدها نادر هستند؛ برای مثال سه قلوزایی تقریبا به میزان یک تولد از 7000 تا 8000 تولد اتفاق می افتد و چهار قلو زایی به میزان یک تولد از 47 میلیون تولد.
خطراتی که احتمال آنها در چند قلوزایی بیشتر است، عبارتند از: تولد وزاد نارس، مسمومیت حاملگی، دیابت بارداری، مشکلات جفت و مشکلات وابسته به رشد جنین

خطرات چند قلو زایی

یکی از مهم ترین خطرها در چندقلوزایی، زایمان زودرس و یا تولد نوزاد نارس می باشد. یک بارداری طبیعی حدود 40 هفته طول می کشد، ولی یک بارداری دو قلو در حدود 35 تا 37 هفته به طول می انجامد. نزدیک به نیمی از تمام دو قلوها بطور نارس به دنیا می آیند (قبل از 37 هفتگی) و خطر زایمان زودرس با افزایش تعداد نوزادان چندقلو، افزایش می یابد.
نوزادان نارس ممکن است با چالش های بسیاری در سلامت‌شان مواجه شوند، چرا که نگهداری از نوزاد نارس بسیار متفاوت از یک نوزاد کامل (نوزادی که دوران جنینی اش را کامل گذرانده است) می باشد. نوزادان نارس معمولا بعد از زایمان به بخش مراقبت های ویژه نوزادان(NICU) منتقل می گردند.
میزان عوارض مرتبط با سلامت، با افزایش درجه نارس بودن نوزاد، افزایش می یابد و نوزادانی که در زمان نزدیک‌تر به موعد زایمان طبیعی، متولد شده باشند با خطرات کمتری مواجه هستند.
سایر خطراتی که احتمال آنها در چند قلوزایی بیشتر است، عبارتند از: مسمومیت حاملگی (پره‌اکلامپسی)، دیابت بارداری، مشکلات جفت و مشکلات وابسته به رشد جنین.
تاخیر در تکامل و فلج مغزی در دو قلوها بیش از تک فرزندها شایع است و خطر ایجاد عوارض دائمی مرتبط با سلامت در چند قلوزایی بیشتر از زایمان تک نوزاد است
به خاطر نگرانی های مذکور، بسیاری از پزشکان متخصص در درمان ناباروری، نیازمند والدینی باحوصله و آینده نگر هستند که متحمل استفاده از مشاوره های دقیق در مورد احتمالات و خطرات مرتبط با چند قلو زایی باشند، چرا که روش های کمک باروری (ART)، شانس چندقلوزایی مادر را افزایش می دهند.

زایمان خاص در چندقلوزایی

به محض این که وضع حملتان شروع می شود، احتمال دارد که به یک ابزار مانیتور جنین متصل شوید تا پزشک معالج‌تان بتواند روند رشد نوزادتان را کنترل کند.
فاصله زمانی بین تولد فرزندان با روش طبیعی، معمولا کمتر از یک ساعت است.
از آنجا که سایز کودکان در چند قلوزایی معمولا کمتر از کودکان زایمان تک فرزندی است، لذا بیرون آوردن آنها آسان تر است و خوشبختانه همه کودکان چندقلو در یک موعد زمانی به دنیا می آیند.
در مورد زایمان چند قلوها ممکن است همیشه زایمان طبیعی میسر نباشد. فضای محدود در رحم می تواند سبب فشردگی در ناحیه جفت یا بند ناف گردد. طولانی شدن فشردگی های مذکوربه موازات زایمان می تواند یک یا هر دو کودک را در خطر جدی قرار دهد. لذا زایمان سریع با عمل سزارین، ممکن است برای اینطور موارد ضروری باشد.
موقعیت قرارگیری کودکان در رحم نیز می تواند بر میزان ایمنی یک زایمان طبیعی موثر باشد. اولین کودک معمولا از ناحیه سر متولد می شود، ولی کودکان بعدی ممکن است به صورتی در رحم جابه جا شده باشند که ناحیه پایین تنه شان به سمت پایین باشد.
معمولا اگر نوزاد اول از ناحیه سر متولد نشود، از عمل سزارین برای تولد نوزادان دیگر استفاده می شود. همچنین اغلب سه قلوها و چند قلوها، توسط سزارین متولد می شوند.
در روش سزارین، فاصله زمانی بین تولد کودکان تنها در حدود چند دقیقه خواهد بود.
اگر زودتر از موعد مقرر زایمان کنید، علایم شما و کودکان تولد یافته تان به دقت کنترل خواهند شد. ممکن است شرایطی پیش آید که مجبور باشید به سرعت در مورد روش زایمانتان تصمیم بگیرید، لذا بهتر است قبلا به انتخاب خود فکر کرده باشید.
بسیاری از کودکانی که نارس متولد می شوند (زودتر از موعد به دنیا می آیند) نیاز خواهند داشت که فورا برای برخورداری از مراقبت ویژه، به بخش مراقبت های ویژه نوزادان در بیمارستان منتقل شوند.
ملاقات اعضای خانواده از مادر و نوزاد، اغلب دلگرم کننده است و می تواند از اولین روز تولد نوزاد انجام شود.
برای مشاهده‌ی وب سایت دکتر فرشچی می‌توانید به آدرس اینترنتی www.novindiet.com مراجعه نمایید.
منبع:سلامت نیوز

<   <<   16   17   18   19   20   >>   >